Kris De Witte

In een vorig millennium ben ik afgestudeerd als klinisch psycholoog aan de Universiteit van Gent. Sindsdien heb ik ervaring opgedaan in de Bijzondere Jeugdzorg / Bijzondere Jeugdbijstand. Begin 2011 heb ik een zelfstandige praktijk opgestart, iets wat ik al heel lang van plan was. Verder school ik mij steeds bij via opleidingen aan de Universiteit van Gent. Het gaat om een bijkomende opleiding gespecialiseerd in de problematiek van jongeren en een bijkomende opleiding gespecialiseerd in de problematiek van volwassenen en ouderen. Naast die officiële opleidingen neem ik ook deel aan minder officiële leermomenten zoals studiedagen en kartels rond een bepaalde problematiek. Door deze contacten met collega's acht ik mij in staat mijn eigen werk te valideren. Deze bijscholingen eindigen in principe nooit.

In een mensenleven komt het dikwijls voor dat men op de een of andere manier vastraakt. Dit kan aanleiding geven tot zeer diverse klachten. De hulpvraag waarmee men bij mij langskomt is soms heel duidelijk, maar soms ook heel erg vaag. In beide gevallen kan dit een aanleiding zijn om een begeleiding op te starten. De aard van de aanmeldingsproblematieken is zeer uiteenlopend en het is best mogelijk dat dit in de loop van de begeleiding wijzigt. De begeleiding impliceert dat er een bereidheid is om samen een zekere weg af te leggen. Op voorhand is het onmogelijk te bepalen hoe dit traject zal lopen. De problematieken waarmee men zich aanmeldt dienen in een verhaal gebracht te worden om een beeld te kunnen krijgen van de context waarin de problemen zijn ontstaan.

In het eerste gesprek ga ik na of u met uw probleem wel bij de juiste persoon zit. Bijvoorbeeld : ik doe geen koppeltherapie. In dat geval spreekt het voor zich dat ik u zal doorverwijzen naar een collega. Verder wordt tijdens dat eerste gesprek de aanmeldingsklacht besproken en een inschatting gemaakt van de ernst. In principe verwacht ik van mijn cliënten dat zij in het begin 1 keer per week komen. Afhankelijk van de situatie kan daar ook van afgeweken worden.

In de begeleiding zelf nodig ik mijn cliënt uit om vrij te spreken. Als dit niet lukt, dan probeer ik de cliënt door gerichte vragen op gang te krijgen. De eerste gesprekken staan vooral in het teken van de vertrouwensrelatie die er toch moet zijn om moeilijke zaken te kunnen bespreken.

Naargelang de begeleiding in positieve zin vordert, wordt die frequentie afgebouwd.

Er leeft soms het idee dat een begeleiding allemaal kommer en kwel is. Dit is echter een karikatuur van de praktijk. Naast verdriet en angst is er ook plaats voor aangenamere emoties.